گمان دارم انسان‌های دیگر، تمام حرف‌های مهم را گفته‌اند. تکرار و تکرار هم کرده‌اند. وقتی همه چیز گفته شده است، کسی مثل من زیاده چه بگوید؟
می‌جوشد شوق از قلم بر کاغذ
میلی‌ست سبابه فکر را می‌بافد
بافنده زیاد و طرح بیرون ز شمار
از بهر چه زیر و رو کنم جز عادت؟
البته نوشتن جدا از نوشتن و انتشار دادن است.
گفته‌ند بزرگان چو بسی حق کلام
بر کوه زیاده کی کند ریگ روان؟
ما چاه ز تپه باز نشناخته‌ایم
کی راهنما شود سگ سرگردان؟
+ این آخرین پست و این حرف‌ها نیست. فکری بود فقط.
چند وقت پیش یه ویدیو می‌دیدم. یه زوج بودن که یکیشون از آسیای شرقی بود و اون یکی از یه کشور دیگه. بعد یکیشون برا آشپزی یه جا ملاقه استفاده می‌کرد یه جا کفگیر یه جا قاشق یه جا چنگال و همینجور چیزای مختلف. اونی که آسیای شرقی بود در همه‌ی این موقعیتا از همون چوب غذاخوریشون استفاده می‌کرد. من اونموقع به ذهنم اومد که چه جالب و چه خوب. چون ما هم یه خروار کفگیر ملاقه داریم و بعضی وقتا هیچ‌کدوم آخرش اون کاری که می‌خوای رو نمی‌کنه.
بعد حالا چند وقت پیش یه بسته سوشی خریدم. اون چوب‌هاش رو نگه داشتم که به همین منظور استفاده کنم. با اینکه چوباش یکبار مصرفه مثلاً، الان فکر می‌کنم چند هفته شده که دارم استفاده می‌کنم و چیزیش نشده. خیلی خوشم اومده ازشون. واقعاً جای اکثر ابزارها رو می‌گیره. در کنارش فقط به نظرم دو قلم دیگه لازمه تو آشپزی برا من: لیسک و ملاقه.
منتظرم این کشوی پر از وسیله رو هم به کسی همینجوری بدم یا بفروشم. همه‌ش فکرمو درگیر می‌کنه وقتی یه چیزی توی خونه هست و استفاده نمی‌شه.
