من وقتی کرونا داشتم خب خیلی خیلی خسته بودم، در حدی که دلم نمیخواست حتی ده دقیقه رو پا وایستم و شاید روزانه دوازده ساعت میخوابیدم تا بتونم کارای روزمره رو انجام بدم. فکر کنم قبلنم گفته بودم که همه ش تو سرم یه حس بدی دارم که حتی توصیفش برام سخته. و فکر میکردم نکنه الان کرونا به نورون هام حمله کرده :))))) واقعا اونموقع فکر میکردم وای خدا نکنه دیگه هیچ وقت خوب نشم، ولی خب بعد از 70 روز حدوداً خوب شدم کاملاً و اون حس بد تو سرم رفت. (من ضعیف بودم البته، همه اینجوری نیستن).
حالا! الان داشتم ویروس میخوندم، دیدم نخیر! اینطوری نیست که تو اگه حس بدی تو سرت داری یعنی ویروس تو مغزته، یا اگه بی اشتهایی یعنی ویروس تو معده ته. بلکه ...
وقتی ویروس به بدن حمله می کنه، یه پروتئینای کوچیکی ترشح میشن به اسم سیتوکین. این سیتوکینا محلولن! و این به این معنیه که در محل حادثه باقی نمیمونن، وارد خون میشن و در کل بدن گردش میکنن. بخاطر همینه وقتی مریضیم، ویروس تو گلومونه مثلا، ولی دست و پامون درد میکنه، سردرد داریم، بی اشتهاییم، این چیزا بخاطر اینه که سیتوکینا رفتن اونجا و التهاب ایجاد کردن.
حالا شاید بگین اا خب اینکه بده! باگ داره این بدنمون :))) ولی نه! اگه دردو تحمل کنید، خوبیاش بیشتر از بدیاشه. چون سیتوکینا لازمه خودشونو به مغز استخون برسونن به همین شیوه، و تولید سلولای ایمنی رو تحریک کنن. تا هی سلول ایمنی بیشتر شه و عفونت زودتر برطرف شه. و کلاً خوابیدن، تو دوران بیماری، به تقویت سیستم ایمنی کمک میکنه (حالا بعدا شاید چندتا مقاله رو اینجا آوردم به زبون آدمیزاد در این مورد)، و این احساس کسالت و خواب آلودگی برا بدن مفیده، نباید باهاش زیاد مقابله کرد.
