مدل ادامه تحصیل رشته ما هم اینطوریه که بخوای فقط از بعد علمی به زندگی نگاه کنی، مثل خیلی‌ها باید مستقیم بری تا تهش ولی بدون اغراق، به قیمت پر دادن بهترین دوران زندگی و صرف کردنش فقط پای درس و‌جزوه و آزمون و...

برای ما مزیت علمی و درآمدی هم داره ولی از یه جایی دیگه خیلی فرسایشی میشه این بی‌وقفه بودنش و به نظرم برای حفظ سلامت جسم و روان لازمه یه جایی یه وقفه‌ای باشه که زندگی انقدر یک‌نواخت و تک‌ریل نره جلو!

من مدت‌هاست سعی می‌کنم همه جا توضیح بدم که حداقل ۹۰ درصد آکادمیا تباهیه. و پر از آدم‌های شکست خورده و بدحاله.

من حالا خودم در کل مطالعه و تحصیل به خودی خود برام خیلی جذابه. ولی یه بار که درگیری با این فضا عه مشوشم کرده بود یکی بهم گفت «ببین آکادمیا مثل یه اتوبوسه. یه مقصدی لازم داره. نمی‌شه که همیشه باهاش جلو رفت.» از اولین ایده‌هایی بود که ته‌ته ذهنم وقتی می‌خواستم ارشد رو انصراف بدم ریشه فکرام رو تغذیه کرد.

(چه عجیب گفتم:)) )

پزشکی

بدون پستداک نمیشه استاد بشی؟ سپیده دادخواه و همسرش رو شاید از اینستاگرام بشناسی. خودش علوم پایه (زیست) و همسرش مهنمدسی مکانیک بوده. هر دو هم بدون پستداک استاد شدن. برای من هم عجیب بود، و فکر می کردم اینقدر دکترا هست که برای رقابت باهاشون پستداک کردن و مقاله دادن خیلی مهم باشه. اما انگار مثال نقض هم داره. پس شما هم می تونی مثل نقض بعدی باشی :) 

آره منم فاز ته نداشتن علم رو دارم. ولی خود این یه مقصده دیگه. یعنی تصمیم می‌گیری که کار علمی کنی و برای همین اصلا سوار اتوبوس می‌شی. ولی معمولا چیزی که می‌بینم اینه که با اتوبوس انقدر می‌رن تا دیگه می‌مونن توش. ایده‌ای ندارن که چرا ولی چون کولر و بخاری داشته دیگه مونده‌ن.

:))))

تصمیم درستی گرفتین....و خلاف مسیر رود شنا کردن کی سخت نبوده؟