تم سال ۱۴۰۰

یادتان هست پارسال نوشته بودم به پیشنهاد النا پادکستی گوش داده‌ام و قرار است ازین به بعد به جای هدف سالانه، "تم" سالانه داشته باشم؟ سالی که در انتهای آن هستیم تم "برنامه نویسی و خوش قولی" داشت. در خوش‌قولی خیلی پیشرفت کردم، می‌توانم بگویم هم‌اکنون یک ارزش است. مثلاً وقتی یکی از بچه‌ها گفت "ترم که تمام شده، نمره را هم گرفته‌ای، چرا دنبال دردسر نوشتن این کتاب هستی؟" گفتم دلیلش ساده است! قول داده‌ام! و پارسال این روزها تصور نمی‌کردم چنین پاسخی در باورهایم داشته باشم. در برنامه نویسی هم شروع گرچه کند، پیش‌رونده بوده است. و همین مرا کافیست. 

اما امسال. قرار است سال خیلی سختی باشد. و تم امسال "رهاکردن و انجام کار درست" است. نتیجه‌اش تنهایی است. تنهایی مطلق. برای منی که از "از دست دادن" گریزانم و حتی فکر "فقدان" هم می‌تواند تمام احساساتم را جریحه‌دار کند، تم امسال سخت‌ترین تم خواهد بود. اگر بتوانم زنده بمانم ( اغراق نمیکنم) شاید دیگر کار سختی نماند که خودم را در آن ناتوان ببینم. نمی‌دانم در نهایت تبدیل به چه انسانی خواهم شد، بی‌احساس یا قوی.

 در قسمت یکی‌مانده به آخر سریال "اشکالی ندارد که خوب نباشی"، وقتی زن بی‌رحم داستان هنگام دستگیر شدن می‌گوید 'شما آدم‌ها خیلی ضعیفید'، روانپزشک می‌گوید 'بله. ضعیفیم. و همین از ما انسان می‌سازد. ما ضعیفیم، اما همدیگر را داریم و به یکدیگر تکیه می‌کنیم' و همزمان دو انگشت سبابه را به هم تکیه می‌دهد. 

من نمی‌خواستم قوی باشم. نمی‌خواستم چیزی جز یک انسان باشم که به تکیه‌گاهی نیاز دارد. اما دنیا برای من شانه‌ای نخواست، و حالا باید خودم رها کردن را انتخاب کنم، انگار که هیچ اجباری در میان نبوده است. اما خب، در نهایت انتخاب کردن از گریختن بهتر است. چرا که به قدر کافی گریخته‌ام و پناهی نیافته‌ام. حالا وقت انتخاب کردن است. 

من زیاده خواه نبودم. اگر ممکن بود حاضر بودم چیزی (هرچیزی) را بدهم و آنچه می‌خواهم داشته باشم. اما واقعیت، و دنیا، معامله‌گر نیست. اینطور نیست که خدا را بدهی و خرما را بگیری ( یا برعکس)، که اگر بدهی تنها داشته‌هایت هم از دست رفته است. من خدایی دارم، و تلاشم را خواهم کرد که کامم به خرمایی نیز شیرین شود. ولو دیر، ولو دور. 

++ علیرغم غمبار بودن این روزها، امروز صبح اتفاق خوشی افتاد. قضیه این است که چند روز پیش دخترخاله برایم لینکی فرستاد از مسابقه #لذت_متن طاقچه. باید یک بریده از کتاب را در اینستاگرام استوری می‌کردی و در مسابقه شرکت داده می شدی. من هم یک قسمت از عادتهای اتمی را منتشر کردم. یه جمله کوتاه که می‌گفت "فرق آدم‌های حرفه‌ای و آماتور در این است که حرفه‌ای‌ها آنچه دردناک یا آزاردهنده است را پشت سر می گذارند." بعدش هم همان پست جایزه را استوری کردم و نوشتم "حالا منکه شانس ندارم :))" 

صبح دیدم طاقچه پیامی فرستاده و گفته برنده شده‌ام! آن‌ هم نه در جایگاه دوم و سوم (۵۰ هزار تومانی) بلکه در جایگاه اول! صد هزار تومان اعتبار هدیه. به دوستی چند روز پیش داشتم می‌گفتم که فلان کتاب خیلی گران شده و باید صبر کنم جیبم پر شود تا بتوانم بخرمش. اما امیدوارم همان دوست بیاید و کتاب (کتابهای) بهتری پیشنهاد بدهد. چون هنوز هم به نظرم نسبت به محتوایش گران است :)) 

+++ منکه حرفه‌ای نبودم. پس چرا باید آنچه دردناک و آزاردهنده است را به این مرگ و رنج پشت سر بگذارم؟ 

لعنت به امسال که سال انجام کار درست و رها کردن است. 

سینه سرخ دارمینسی

سینه‌سرخ دارمینسی، تنها گونه‌ی پرنده‌ی ساکن دارمینس است. برخی تحقیقات احتمال می‌برند تمام درختان این جزیره‌، توسط همین پرنده کاشته شده باشد. آواز این پرنده شهرت خاصی دارد. او در شب، صدایی شبیه به گرگ در می‌آورد. این صدا باعث شده پرندگان دیگر هرگز در جزیره ساکن نشوند. مردم بومی افسانه‌های زیادی راجع به این پرنده ساخته‌اند. آن‌ها می‌گویند سینه‌سرخ روح جزیره را به اسارت خود در آورده و مالک آن شده است. اما یک مرد بومی خلاف این عقیده را دارد. او می‌گوید: "اگر سینه‌سرخ نبود، دارمینس زیبا هم نبود. همه می‌گویند او اجازه نمی‌دهد پرنده‌ای به اینجا مهاجرت کند، اما کسی نمی‌گوید چرا این پرنده به جزایر دیگر مهاجرت نمی‌کند؟ سینه سرخ دارمینسی مالک دارمینس نیست، او عاشق دارمینس است." تحقیقات در مورد این گونه ادامه دارد.

کتاب : در جستجوی صبح ( رمز = فقط به دوستان داده می‌شود )

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

سریال: مادر mother 2018

کلمات کلیدی فیلم : مادر، کودک آزاری، فرزندخواندگی

این سریال کره ای از سریالی ژاپنی به همین نام اقتباس شده. داستان در مورد یک کودکه که قربانی خشونت خانگیه و حالا طی سریال اتفاقاتی براش میفته. بیشتر نمیگم که اسپویل نشه، ولی واقعا واقعا شاید بتونم بگم در رده ی یانگوم و مای میستر، سومین سریال کره ای محشری بود که می دیدم. البته من هیلر رو هم خیلی دوست داشتم، ولی خب این سریال واقعا معناگرا بود. بعد از دیدنش حس کردم بزرگتر شدم و احساساتم رشد کرد یکم. اصولاً البته من فکر میکنم کره ای ها در به نمایش کشیدن احساسات و ادراکات انسانی فوق العاده ان و حس میکنم باید مردم کره هم بخاطر این فیلما هوش هیجانی بالایی داشته باشن. نمیدونم حالا چجوریه واقعیتش. 

کانگ سوجین رو خیلی دوست داشتم و لی بو یونگ نقشش رو عالی ایفا کرده بود. اولین سریالی بود ازش می دیدم و حتما پیگیر میشم که بقیه فیلماش رو هم ببینم. شخصیت آرومی داشت و خیلی آدم بود. یعنی میدونین، بعضیا هستن که خیلی قوی ان، بعضیا هم هستن که ضعیف و شکننده ان، ولی اینکه شکننده باشی و بایستی، و قوی باشی و گاهی بشکنی، نمیدونم جز آدم بودن اسمش چیه. معمولی، به طور زیبایی معمولی و واقعی. 

با این فیلم نه یک بار، نه در هر قسمت یکبار، بلکه بارها در هر قسمت گریه می کنید. هر دیالوگ این مادر و کودک، به خصوص کودک، اشک همه رو سرازیر میکنه. هنوزم بهش فکر میکنم دلم میخواد گریه کنم. احتمالاً تا مدت ها با آهنگاش خودمو خفه کنم. و پیشنهاد میکنم اجازه بدید اشکتون بریزه :)

و باز هم یه پسر کره ای فوق العاده فهیم و عاقل رو می بینیم. وای خدا اینا همه مرداشون انقد فهمیده ان؟ اصلا هر چی از این آدم بگم کم گفتم. وقتی دختره قبول شد که بره ایسلند برا تحقیق، پسره بهش تبریک گفت و خیلی خوشحال شد. بعد که رفته بودن قدم بزنن، بهش گفت وقتی دیدمت حس کردم یه پرنده ی نادر جلوم ظاهر شده ( دختره پرنده شناس بود و پسره هم یه دکتری بود که پرنده نگری رو خیلی دوست داشت)، نمیتونستم بهت نزدیک شم، نمیتونستم نوازشت کنم، باید نفسمو حبس می کردم و از همون فاصله فقط نگاهت می کردم. و وقتی خواستی بال بزنی و پرواز کنی، باز هم فقط میتونستم نگاهت کنم، پرواز کردنت برام لحظه سختیه، ولی باز هم زیباست، و فقط میتونم از دور نگاهت کنم. 

از مادرای فیلم هم که نگم دیگه. مادرهای متفاوت، هر کدوم با رنج های خودشون، و معناهای خودشون. 

یه چیز دیگه هم که در مورد فیلمای کره ای خیلی دوست دارم، معمولاً شخصیت منفی ندارن. یعنی نشون میدن که حتی آدم های بد هم یه سری رنج های درونی دارن که حتی میتونه درمان بشه یا به آدم تلنگر میزنه که حواست باشه، ممکنه تو با رفتارت از آدما شخصیت بدی بسازی. 

فیلم هم کاملاً خانوادگی بود. فقط خب صحنه هاش برا بچه ها جالب نیست دیگه. صحنه های خشونت داره. ولی سریالیه که میشه دور هم نشست و دید. 

بالاخره یه فیلم هم دیدم که زن نقش اصلی دانشمنده :)))) و از سریال هاییه که امیدوارم حتماً بارها ببینمش. 

شاید توی سری دوم دیدنش کم کم دیالوگ هاشون رو هم بنویسم. 

چرا زندگی را دوست دارم (مقدمه)

قبلترها بحث شده بود که چرا زندگی ارزش زندگی کردن دارد؟ و آنموقع به این نتیجه رسیده بودم که چون "کوتاه است." 

دوست دیگری چند روز پیش باز هم این بحث معنا را وسط کشید. این سوال در پس ذهنم همچنان باقی مانده. من عاشق زندگی کردنم. عاشق آدم‌ها و روایت‌ها. تپه‌ها و دامنه‌ها. محکم‌ها و سست‌ها. اما هنوز نمی‌توانم این عشق را در کلمات بگنجانم، آنطور که به دیگران نیز شوق زنده بودن بدهد. یک دوربینی دارم که از قضا ( یا از غرض) اینطور تنظیم شده است، اما هنوز نمی‌توانم به بقیه بگویم چطور دوربینشان را بچرخانند که زیبایی این دنیا در آن بگنجد. 

لذا تصمیم گرفتم هرازچندگاهی، هر وقت که به خدا تبارک‌الله گفتم، بیایم و اینجا هم بنویسم، بلکه روزی این بلک‌باکس هم گشوده شد. عنوان این سری از پست‌ها همین "چرا زندگی را دوست دارم" باقی می‌ماند، انشالله :) 

معارفه

جمعه شب دانشگاه برامون یه معارفه‌طور گذاشته بود. همه بچه‌ها بودن. اولش هرکی خودشو در حد یکی دو جمله معرفی می‌کرد. بعد هم مسئولای دانشگاه فضای دپارتمان و شهر و اینا رو معرفی کردن و بعضی بچه‌ها سوالاشونو پرسیدن. 

غیر از من سه تا ایرانی دیگه هم بودن. دو تا پسر و یه دختر. من دو دقیقه دیر رسیدم و دختر ایرانیه معرفیش رد شده بود. دو تا پسره هم جالب بود که همنام بودن. ولی من فعلاً تصمیم گرفتم از همه‌شون متنفر باشم :)))) مامان میگه با همین دختر ایرانیه میتونی همخونه شی پس. گفتم نه خوشم نمیاد. از کجا معلوم دختر خوبی باشه؟ از الان نمیخوام تصمیم بگیرم. باید آدمش خوب باشه، به ایرانی خارجی بودنش نیست. البته بعداً فکر کردم خوبی همخونه ایرانی اینه که با کفش نمیاد رو فرش. ولی فکر کنم کلاً شرقیا کفشاشونو در میارن نه؟ بهرحال فعلاً تو فاز تنفرم. 

هنوز نامه I20 برام نیومده. و تا اون نیاد نمیتونم برا سفارت وقت بگیرم. تنها سفارتی هم که الان وقت میده اسلام‌آباد پاکستانه. مامان منم فکر میکنه الان پاکستان جنگه و تو خیابوناشون مین جاسازی شده :)))) 

البته من خودمم تمایلی ندارم راستش برم اونجا، ولی خب کشور ما که همون سفارت هم نداره. مجبوریم دیگه. از ماست که بر ماست. 

سریال : it's ok to not be ok

باز هم با یک سریال کره ای در خدمت شما هستیم D: 

اینو من چهار پنج قسمتشو تابستون دیده بودم بعد ول کردم، الانکه تو کانال گفته بودم سریال کره ای پیشنهاد بدین چند نفر اینو گفته بودن و گفتم برم اول همینو تموم کنم. 

اما داستان ... 

شخصیت های اصلی یک پسر و یک دختر هستند. پسره پرستار یک تیمارستانه (آسایشگاه روانی - ولی فعلاً همینو از من بپذیرید) و یه برادر مبتلا به اوتیسم هم داره که باید مراقب اون هم باشه. دختره یک نویسنده کتاب کودکه و کلا زندگی و سرگذشت عجیبی داشته. و حالا طی داستان اینا به هم برخورد میکنن و ما با کلی اتفاق حاشیه ای در تیمارستان، در زندگی این سه نفر و در کنار اومدن با گذشته شون روبرو هستیم. 

از لحاظ روایت بخوام بگم به نظر من کشش پایینی داشت. یعنی من بعضی جاها واقعا فقط رد میکردم جلو بره. و قسمت بعدی رو شروع میکردم که زودتر تموم شه، نه اینکه بخوام بدونم وای خدایا قسمت بعدی چی میشه! 

اما محتوای قشنگی داشت و درسهای زیادی به خود من داد. در مورد زندگی، کنار اومدن با خاطرات بدی که در حد یه تروما (Trauma) هستند، رها کردن گذشته و تکیه کردن به دیگران و کمک خواستن ازشون، به جای اینکه سعی کنیم خودمون بار همه چیز رو به دوش بکشیم. 

چند تا چیزی که برای خودم جالب بود و یادم مونده رو در ادامه مینویسم. اگه فکر می کنید میخواید سریالو ببینید و براتون اسپویل میشه نخونید :) 

اول از همه اسما رو بگم : گانگته (پرستار) ، سانگته (برادر اوتیسمی)، مونیونگ (دختر نویسنده)

---

یه جا سانگته با اون دو تا قهر میکنه که بهش یه چیزی رو دروغ گفته ن، مونیونگ بهش میگه مقصر همیشه کسایی نیستند که دروغ میگن، مقصر گاهی کسانی ان که باور نمیکنن. چوپان دروغگو یه دروغگو نبود، اون برای سرگرمی دروغ نمیگفت، دروغ میگفت چون تنها بود. و اگه ادما باز هم باورش کرده بودن، هیچ وقت نمی مرد. گاهی ادما دروغ میگن چون تنهان، و ما باید باورشون کنیم. 

---

+ تا حالا تو مسابقه سه پایی شرکت کرده ی؟ ازونا که پاهاشونو به هم میبندن و میدون. انگار تو و برادرت هم دارید توی مسابقه سه پایی می دوید.

- فکر می کنید هر دومون جلوی همدیگه رو گرفته یم؟

+نه. هر دوتون به هم تکیه می کنید. تا وقتی یکیتون قوی بمونه، حتی اگه اون یکی افتاده باشه، هرگز زمین نمی خورید. تلاشتو بکن و قوی بمون. کی میدونه؟ شاید برادرت اونی باشه که یه روزی کمکت میکنه.

---

یه جا سانگته نقاشی میکشه و یه آهنگی میخونه : 

هنوز هم گله

حتی اگه در کوهستان در بیاد

هنوز هم گله

حتی اگه در زمستان در بیاد ... 

این آهنگه مفهوم قشنگی داشت به نظرم. هرچند که هرچی گشتم نفهمیدم چه آهنگیه. جزو OSTها نیست. همینجوری با هم میخونن. 

---

توی فیلم بارها و بارها به این اشاره میشه که وقتی عصبانی هستی تا سه بشمر و بعد دست به اقدام بزن. این خیلی بخش پررنگی از فیلم بود. 

---

داستان گوشهای خر شاه : یه شاهی بوده که گوشهاش شبیه خر بوده و کسی نمیدونسته ( یه همچین چیزی) و اون نفری که خبر داشته، انقد تو دلش میمونه که میره تو جنگل فریاد میزنه این رازو. درسش اینه که بالاخره باید رازتو به یکی بگی، وگرنه یه جا کم میاری و میری فریاد میزنیش. 

---

یه جا مونیونگ و گانگته میخوان برن بیرون، بعد مونیونگ خیلی لباسای انگشت نما میپوشه. گانگته بعدا به رئیس تیمارستان میگه که اگه کسی خیلی لباسای اینجوری میپوشه یعنی نیاز به توجه داره؟ رئیس تیمارستان میگه نه. یعنی نیاز به محافظت داره. اون لباس براش مثل یه زره میمونه. 

کلا این رئیس تیمارستانشون خیلیییی جیگر بود و شخصیت محبوب من در کل فیلم همین بود. و آخر سر هم که میفهمه یه اشتباهی کرده خودشو بازنشسته میکنه، میگه من دیگه توانایی انجام این شغلو ندارم. ولی واقعا آدم جالبی بود. تک تک حرفاشو میشه یادداشت کرد. 

---

مهناز هم اینجا در موردش نوشته. 

---

اسپویل سفید : 

یه مشکلی که من با این فیلم داشتم، نشونه های دوست داشتن و عشق توی فیلم بود. مثلاً یه جا گانگته و یه بیمار کنار هم نشسته ن. اون بیماره عاشق یه دختری شده و داره از نشونه های دوست داشتنش میگه. میگه که همه ش بهش فکر میکنی و دلتنگش میشی و میخوای همیشه کنارت باشه و اینا. که به نظر من نسبت به فیلمی که داره روی درون انسانها تمرکز میکنه این نشونه ها خیلی مسخره ست و نشونه وابستگیه نه دوست داشتن. 

و یه سری صحنه ها هم مثلا گانگته حسادت میکنه و روی مونیونگ حساس میشه که به هیچ عنوان سازگار با شخصیتش نیست و انگار فقط تو فیلم الکی جا دادن. 

البته به طور کلی هم من نفهمیدم چرا اینا عاشق هم شدن. دلایل کافی وجود نداشت براش! 

---

یه مشکل دیگه مم این بود که نفهمیدیم مادر مونیونگ چجوری از اون ته رودخونه بیرون اومد! اصلا روشن نکردن برامون. 

یه تیکه هم که داره بیست سال پیشو نشون میده مادر مونیونگ داره رو لپتاپ داستان مینویسه!!! واقعا اون زمان تو کره هم لپتاپ نبوده دیگه!