فکر می‌کنم تو این تجربه با شما اشتراک دارم.

من هم اثر این‌ها رو روی خودم حس می‌کنم، مخصوصا اگه با دقت بیشتری به این فرایند و بازخوردش توجه کنم یا ثبتش کنم کاملا برام ملموس میشه که چطوری دارم تاثیر می‌گیرم و عوض میشم.

برای من فقط در صورتی قابل هضم میشه این شرایط شان قائل نبودن که شخصیتم چارچوب و اصولی نداشته باشه که این هم حداقل برای من ناممکنه، انگار که مدیریت خودم از دستم خارج میشه و وجودم شکل‌پذیری و تاثیرپذیری بیخود و بی‌قاعده‍ای پیدا می‌کنه.

چقدر قشنگ و دقیق و عمیق.

تذکر خوبی بود...ممنون

روح آدم، لطیف و سیاله.. به راحتی شکل قالبی میشه که درش قرار می‌گیره.

حواسمون به قالب نباشه و مدت زیادی روحمون توی یه قالب گیر کنه، شاکلهٔ کلی شخصیت‌مون توی همون قالب، غیرمنعطف و سخت میشه.

شعر اینقدر گویا بود که اصلا اگه متن هم نداشت بالاش، منظور رو به خوبی می رسوند. 

من قبلا اینطوری که الان فکر میکنی فکر میکردم. ولی الان فکر میکنم تا حدی موافق اون نظر نقل قول شده هستم. بنظرم اغلب کارها به خودی خود شان ندارند. مثل همون رقصیدن که گفتی. چیزی که به اون ها شان میده یا شانیت رو ازشون میگیره، شان فاعل اون کارهاست. شده که من دیدم آدم های سطحی سراغ کارهای به قول شما دارای شانیت رفتند، ولی میزان شلو بودنشون به حدی بوده که شان اون کار رو هم له کردند. و در مقابل آدم های بسیار سنگینی رو دیدم که کارهایی مثل همین بگو بخندو بازی و رقصیدن رو انجام دادن ولی چنان پشت این کارشون نظام ارزشی محکمی بوده که نظر من در مورد اون کارها تغییر کرده. 

به نظر من به جای اینکه برای انجام هر کاری از خودمون بپرسیم این کار در شان من هست یا نه، بهتره بپرسیم من شخصیتم اون طوری هست که بتونم به این کار شانیت بدم ؟

دقیقا میفهمم چی میگین. این به تجربه زیسته آدمها برمیگرده. من تا زمانی که یکی از اساتید دانشگاهم رو ندیده بودم طرز فکرم عوض نشده بود. 

به نظر من فاصلشون زیاده اگر دقیق ببینی