دوست دیگری چند روز پیش باز هم این بحث معنا را وسط کشید. این سوال در پس ذهنم همچنان باقی مانده. من عاشق زندگی کردنم. عاشق آدم‌ها و روایت‌ها. تپه‌ها و دامنه‌ها. محکم‌ها و سست‌ها. اما هنوز نمی‌توانم این عشق را در کلمات بگنجانم، آنطور که به دیگران نیز شوق زنده بودن بدهد. یک دوربینی دارم که از قضا ( یا از غرض) اینطور تنظیم شده است، اما هنوز نمی‌توانم به بقیه بگویم چطور دوربینشان را بچرخانند که زیبایی این دنیا در آن بگنجد. 

لذا تصمیم گرفتم هرازچندگاهی، هر وقت که به خدا تبارک‌الله گفتم، بیایم و اینجا هم بنویسم، بلکه روزی این بلک‌باکس هم گشوده شد. عنوان این سری از پست‌ها همین "چرا زندگی را دوست دارم" باقی می‌ماند، انشالله :)