یکی از همکارامون تو دانشگاه یه عادتی داره که مثلاً داری یه چیزی رو براش توضیح می‌دی، می‌گه "آره، آره"؛ انگار بلده. در حالی که چون بلد نبوده تو داری اون توضیحاتو می‌دی. هر وقت می‌گه "آره، آره" من ته دلم ریز می‌خندم. می‌دونم از روی عادت و از روی اینکه نخواد کم‌ بیاره اینو می‌گه. وگرنه بلد نیست.