از دیروز که فهمیدم GPA دوستم چقدر از من بالاتره بغض مونده تو گلوم. دلم نمیخواد هیچکس باهام حرف بزنه یا ازم تعریف کنه. دلم نمیخواد کسی بهم امید بده. دوست داشتم بیام و همه چیو ببندم و برم درس لعنتیمو بخونم. از اینهمه سر و صدا برای هیچی متنفرم. در نهایت اونان که در سکوت جلو میرن و من همچنان دست و پا میزنم. میدونم دیگه نمیشه امیدی داشت. دارم به ادامه‌ی ارشد همینجا و موضوع جدیدم فکر میکنم. کاش آزمون زبان ثبت نام نکرده بودم.