این کتاب در واقع مجموعه ای از سخنرانی های آقای پناهیان در صحن رضویه. همونطور که از اسمش پیداست لب کلامش در مورد نماز و چطور نماز خوندنه. 

همیشه میگه به ما گفتن نماز عاشقانه باید بخونی و رابطه قلبی با خدا داشته باشی، ولی این ایده ش اینه که اول باید عظمت خدا رو درک کنی، ادب رو به جا بیاری، بعد حالا نمازت با حضور قلب هم میشه. ولی اول از همه باید ادب رو رعایت کنی، تصور کنی که با خدای کل جهان داری حرف میزنی، عظمت خدا و کوچیک بودن خودتو تو نماز ببینی. 

همونی که عارفان ما میگن از خودت بگذر تا به خدا برسی. در واقع یه چیزی در همون راستاست حرفش. 

یه قسمتیشم برا من جالب بود، میگفت اگه پنج دقه مشکلاتتو فراموش کنی، مشکلاتت زیاد نمیشن. اون پنج دقیقه ای سر نمازی مشکلاتتو فراموش کن. و به نظر من واقعا اگه آدم بتونه همه چیزو سر نماز فراموش کنه، شبیه meditation میشه براش نماز خوندن. 

ولی خب یه قسمتاییشم خنده دار بود :)))) حالا شاید بعضیا بگن حرص در آر، ولی به نظر من خنده داره. 

میگفت جوونا باید رو خودشون کار کنن، چون 20 سال بعد، دیگه قدر دین ما رو مردم بیشتر میدونن، همه میفهمن عظمت نمازو، دیگه بری خواستگاری، دختره بهت میگه نماز اول وقت میخونی یا نه، اگه نخونی، کاری نداره چقدر ادم خوبی هستی، شرطش همینه. از الان باید جوونا رو خودشون کار کنن که بعدا که اسلام پیشرو بود عقب نمونده باشن D: 

کتابش خیلی خیلی کوتاهه. یکی دو روزه خونده میشه. من دوستش داشتم و به نظر من اگه واقعا چیزیه که بهش فکر میکنی، حرفایی توش هست که به دردت بخوره. ولی اینکه بگم این کتابو بخون به نماز علاقه مند میشی نه. 

من از طاقچه بینهایت خوندم :)

راستی دانشگاه بهمون اشتراک رایگان طاقچه بینهایت برا یکسال داده *-*