از تنهایی نباید گلایه کرد. یعنی درست که آدمی با یک "حالت چطور است؟" دلخوش می‌شود، ولی جملات بعد از آن لزوماً دلخوش‌کننده نیستند. گاهی کلماتی که برای واضح‌کردن منظورم به کار می‌برم، بیشتر باعث سردرگمی می‌شود. بعضی معتقدند "زبان" یک ویژگی ممتاز است که انسان را از حیوان جدا می‌کند. ولی می‌خواهم بگویم این ویژگی لزوماً هم ممتاز نیست، چرا که قابلیت سکوت کردن را از ما گرفته است. یعنی اگر من یک پرنده بودم، احتمالش بیشتر نبود که با سایر پرندگان به توافق برسم؟ در چشمان هم نگاه می‌کردیم و برای هم آواز می‌خواندیم و خوش بودیم که مقصود یکدیگر را می‌فهمیم. درگیر کلمات نبودیم و چه بسا که واقعاً هم از طریقی غیر مادی قادر به درک یکدیگر می‌بودیم. 

حالا نه اینکه از انسان بودنم ناراحت باشم. Just saying.