چو ترکش‌های یک خمپاره

هر یک بر زخمی نشسته‌ایم.

دردهای ما از یک جنس بود

دست‌های ما ولی به هم نرسید.

جهان تن رنجوریست

که در خود فرو رفته.

ما به این پوست و استخوان خو گرفته

ولی با آن یکی نشدیم.

چو تاب‌های یک گهواره

در بی‌کران‌ها می‌چرخیم

تمام روزهای ما شب بود

 و رویاهای ما در اشک می‌غلتید‌. 

رها شده‌ایم در تاریخ

و تنهایی ما را کسی نشنید

جهان ما قطع نخاع شده است

 مگر پیام درد ما به خدا نرسید؟