شروع به خوندن تورات کردم. برام جالبه. فصل اولش در مورد آفرینش جهان صحبت می‌کنه. البته پذیرفتن جزئیاتش ساده نیست. ولی یه شباهت‌هایی با قرآن داره. مثلاً همینکه میگه آفرینش شش روز طول کشیده، یا یه جا میگه "خدا گفت بگذار نور باشد، پس نور بود". که منو یاد همون کن فیکون میندازه. دیگه اینکه توی قرآن یک جا بعد از اینکه میگه آسمان‌ها و زمین‌ را در شش روز آفریدیم، در ادامه میگه "و کان عرشه علی الماء (و عرش او بر آب بود) [هود-۷]. و توی تورات نوشته که در روز دوم، خدا میگه بگذار یک قکیعه‌ای (רָקִ֖יעַ) میان آب‌ها باشه. و آب‌ها رو از آب‌ها جدا کنه. و در نهایت اینجوری میشه که بالا و پایین این قکیعه آبه. و خدا اسم اون قکیعه رو شماییم (שָׁמָ֑יִם) میذاره. حالا تو متن انگلیسی شماییم رو به بهشت ترجمه کرده، ولی معنی اصلی شماییم آسمان‌ها یا سماوات هست. و این کلمه همیشه جمع استفاده میشه. یعنی مثلاً تو عربی سما و سماوات داریم. ولی تو عبری شما و شماییم نداریم. شماییم یعنی آسمان‌ها. و به این فکر کردم که شاید توی تفسیر قرآن هم باید به سماوات به عنوان جمع کلمه‌ی سما نگاه نشه و خودش یه لغت جداگانه باشه. حالا باز باید تحقیق بیشتری کنم. 

بله این بود گزیده‌ای از اونچه امروز خوندم :)