کامنت یکی از دوستان ذیل یکی از پست ها که به درد این پست شما هم می خوره:

خداوند مکاره!

اینطور نیست که برای خوب بودن یک قلق پیدا کنیم و بتونیم بلندترین قله معرفت رو فتح کنیم. هر قلق پنج بار جواب میده! دفعه ششم جواب نمی‌ده. دفعه هفتم جواب نمی‌ده. اگر جواب داد، بدونیم که گمراه شدیم! و خدا ما رو در توهم دانایی رها کرده.

ما دنبال علامت می‌گردیم. از خدا طلب می‌کنیم راه را به ما نشان بده. خدا ما رو راهنمایی می‌کنه. یک فایل تصویری آموزنده جلوی ما قرار میده. یک پست ارزشمند در یک وبلاگ مستحکم مقابل روی ما قرار میده. و ممکنه من تصور کنم قلق غایی معرفت رو پیدا کردم. اما پنج روز که میگذره، از انرژی می‌افتم. اینجاست که لطف خدا دوباره شامل حال ما شده. دوباره بیا پیش من. دوباره از من بخواه. دوباره از من بپرس.

دعا ها.. این نعمت بی پایان خداوند.. همه عالی هستند. هر کدوم شون چند روزی در معرفت و تعالی رو به روی ما باز می‌کنند. مثل کلید. اما من نباید دنبال کلید باشم. دنبال کلید ساز باید باشم. دنبال یاد گرفتن حرفه کلیدسازی..

علی صفایی توی کتاب حرکت میگه (نقل به مضمون): اسلام نیومده که ما تا آخر عمر توی همه چیز مقلد بار بیایم. ما باید به جایی برسیم که هر جا، حتی اگه دور از ولی بودیم، بتونیم خودمون قائم به حق باشیم؛ یعنی بفهمیم حق چیه، راه درست کدومه، تشخیص بدیم و حکم صادر کنیم. 

شاید منظور از کلید سازی این باشه...

+ باهاتون موافقم که مسیر پیشرفت دقیقا همین شکلیه که کشیدین، ولی راستش یه کم تلخه...یعنی احساس پیشرفت بهمون نمیده گاهی وقتا و این چالش خودساخته ذهنی باید یه جوری حل بشه که خب بلد نیستم چجوری.