Justice and mercy

در توییتر و اینستاگرام زیاد گفتم و نوشتم از این اوضاع. عطیه می‌گوید تو خودت چرا ول نکردی بروی ایران الان؟ البته در مقام مخالفت نبود. فقط سوال بود. عطیه یکی از بچه‌های گروه آمریکا است. گروهی که در آن همه منتظر ‌کلیر شدن بودیم. 

گفتم خب اگر گرین کارت داشتم می‌رفتم. از اینجا هم دارم تلاشم را می‌کنم.

نگفتم اگر ویزایم مالتی بود می‌رفتم. چون شاید در آن صورت هم نمی‌رفتم. چون الان به طور دقیق هشت کار مختلف در دست دارم، غیر از کلاس‌ها که فردا شروع می‌شوند. و چند تا از این کارها زمانشان حیاتی است. یعنی امسال از دست برود جبرانش می‌افتد به یک سال بعد. 

بعد فکر کردم خیلی بزدل هستم. بعد فکر کردم اگر گرین کارت داشتم هم که بیکار نبودم، باز هم یک سری ددلاین داشتم، که یکیشان شاید خیلی مهم بود. شاید آن موقع هم برنمی‌گشتم ایران. 

بعد فکر کردم چرا باید نگران ایران باشم؟ یعنی، به عنوان یک انسان که قلبش به خون آمده و فریادش به آسمان رسیده از این همه ظلم قبول. به عنوان یک انسان که نگران انسانیت است بله. ولی اگر مردم پیروز بشوند یا نشوند در حال من چه فرقی می‌کند؟ آیا من در کوره‌راه‌های ذهنم به بازگشت به ایران فکر می‌کنم و فکر می‌کنم اگر ایران آزاد شود خوب است چون من می‌توانم برای زندگی به آنجا برگردم؟ 

مطمئن نیستم. دوست دارم برگردم به‌خاطر امید به آینده. چون از اینکه بچه‌های نداشته‌ام از مدرسه بیایند و یک حرفی بزنند که من که انگلیسی هرگز زبان اولم نمی‌شود نفهمم هراس دارم. ولی دوست ندارم برگردم چون می‌خواهم فاصله‌ام را با خانواده‌ام حفظ کنم. و چون فرهنگ شرقی را هنوز در بعضی جهات دوست ندارم. و چون اینجا همه چیز راحت و در دسترس است و آدم حس می‌کند در مرکز هستی است و نگرانی‌اش این است که چرا چراغ خط دوچرخه خراب بوده و سبز نشده. 

فکر می‌کنم مردم خیلی شجاع بوده‌اند. از خیلی چیزها زده‌اند که در خیابان باشند. بچه‌ها سر کلاس نرفته‌اند با اینکه می‌دانند ممکن است باعث شود یک ترم اضافه بخورند و یک‌سال دیرتر اپلای کنند. یا باتوم خورده‌اند و دوباره روز بعد به خیابان رفته‌اند. آدم باید خیلی بی‌رحم باشد که فکر کند یکی حاضر است اینطور مبارزه کند و خشم و شجاعتش را از "مستکبران رژیم صهیونیستی" گرفته باشد. 

بعد فکر می‌کنم خب آن‌هایی که انتحاری می‌زنند چه؟ آن‌ها هم شجاعند؟ آن‌ها خشمشان و شجاعتشان را از کجا می‌گیرند؟ شاید قول پول گنده‌ای به خانواده‌هایشان داده‌اند و فقیرند. شاید زندگی را دوست ندارند و این هم فقط یک چیزی شبیه خودکشی است. شاید فکر می‌کنند فقط یک لحظه است و در ان دنیا قرار است پاداش بزرگی به خاطر قتل این آدم ها بهشان بدهند. احتمالاً شجاعتش در همین کوتاه بودن زمان درد است. 

مبارزه‌ی هرروزه شجاعت بیشتری می‌خواهد. اینکه ندانی گلوله از کدام سمت ممکن است وارد شود. ندانی ممکن است تو را بکشد یا نه. این شجاعت را می‌شود از پول یا وعده‌های بهشتی گرفت؟

مردم ۵۷ چطور؟ آن‌ها از چه چیزی خسته بودند؟ آن‌ها خشمشان را از کجا گرفته بودند؟ 

ولی من هنوز انقدر شجاع نیستم. و از خودم خجالت‌زده‌ام. 

این پترسون می‌گوید آدم باید در کنار justice، کمی mercy هم داشته باشد. یعنی به خودش حق بدهد که بهترین انسان روی زمین نباشد. و بداند بهترین انسان روی زمین هم نیست. 

آن خانم که اسمش را یادم رفته، می‌گوید باید بدانید همه در بهترین حالت خودشان هستند، اما تا آنجایی که متوجهش هستند. نباید با کسی بحث کرد که چرا "بهترین خودش" نیست. بحث باید این باشد که چرا "متوجه نیست". البته نه با عصبانیت، با صبر، و با تعامل. 

آیا همه واقعا همیشه در بهترین حالت خودشان هستند؟ 

من تلاش می‌کنم بهترین خودم باشم؟ تلاش می‌کنم مودب و دانا و عاقل و فهمیده و کوشا و صادق و همه‌ی این‌ها به نظر برسم؟ یا تظاهر می‌کنم؟ تظاهر همان تلاش برای خوب ظاهرشدن نیست؟

پترسون می‌گوید دروغ در هر نوعی مصیبت است. یک چیزی در دنیا وجود دارد، یک حقیقتی "هست"، و دروغ نمی‌تواند "هست" را "نیست" کند. هرجا بروی با تو می‌آید. پس چه بهتر که حقیقت را همراه خود کنی. 

حقیقت این است که من بزدل هستم. و خیلی چیزها را نمی‌دانم و در موردشان طوری حرف می‌زنم که انگار می‌دانم. و خیلی کارها را نمی‌کنم و جوری حرف می‌زنم انگار همیشه انجام داده‌ام.

کاش justice همراه من باشد، و من به جای انکار حقیقت کمی mercy بیاموزم.

ذهن با تمرکز به چالش کشیده می‌شود

ادامه‌ی پست قبل...

بهش می‌گویم وقتی بحث ورزش است، یا هرگونه فعالیت فیزیکی، ساده‌تر می‌توان مرزها را شناخت. بدن خیلی سریع به تو نشان می‌دهد کجای مسیر هستی. ولی در مورد بقیه‌ی کارها چه؟‌ باید دنبال چه نشانه‌هایی بود؟ و چطور می‌توانم در حالی که روی صندلی نشسته‌ام و مشغول خواندن و نوشتنم به خودم فشار هم بیاورم؟ 

نظرش این بود که چند راه برای فهمیدنش وجود دارد. گفت برای مثال کسانی که تست‌های IQ را قبلاً دیده و حل کرده باشند، دفعات بعدی که تست می‌دهند نمره‌ی بالاتری می‌گیرند. بنابراین هوش را نمی‌توان به خوبی با یک معیار یکسان برای همه سنجید. ولی خود آدم می‌تواند بسنجد که وقتی با مسائل جدید روبرو می‌شود، چقدر "سریع" می‌تواند آن‌ها را حل کند، چقدر "تمرکز" می‌تواند روی آن بگذارد قبل از اینکه از حل کردنش خسته شود یا دست بکشد. 

همینطور هم می‌توان کارهای روزمره‌ی فکری را سنجید. اینکه چه اندازه می‌توانی روی کارت تمرکز کنی. مثلاً بعضی‌ها مغزشان بعد از پنج دقیقه ماندن روی یک مسئله کلافه می‌شود و می‌روند سراغ کار دیگری. بعضی‌ها بعد از یک‌ساعت. بعضی‌ها بعد از پنج ساعت. تو چه اندازه می‌توانی روی کارت به طور مستمر تمرکز کنی؟ بدون اینکه وسطش بروی‌ به کارهای جانبی سر بزنی؟ یا حتی به آن‌ها فکر کنی؟ (حتی کتاب خواندن و پادکست گوش دادن.). ذهن با تمرکز کردن خسته می‌شود و به چالش کشیده می‌شود. 

دوم اینکه همیشه ادم‌هایی وجود دارند که بتوانی خودت را با آن‌ها (در واقع با کارشان) مقایسه کنی، و بفهمی تو کجای کار هستی. مثلاً بهترین مقالاتی که می‌خوانی چطور نوشته شده‌اند، و تو در نوشتن چقدر با آن‌ها فاصله داری؟ 

اینجا برای من این سؤال ایجاد شد که چطور در این مقایسه زمان را لحاظ کنم؟ یعنی من دانشجوی سال دوم هستم، و مثلاً استادم ده سال است که در این فیلد است. حالا زمانی که من خودم را با او مقایسه می‌کنم، آیا باید انتظار داشته باشم ده سال بعد ان‌جا باشم؟ یا توانایی من این است که پنج سال بعد آنجا باشم؟ چطور بفهمم مرز شخصی من کجاست؟ 

نظرش این بود که همیشه کیفیت تلاش را می‌توان سنجید‌. و می‌توانی به این فکر کنی که آیا جایگاه تو جایی است که در آن هستی؟ یا با جایی که باید باشی فاصله داری؟ اگر فاصله داری خب یعنی هنوز به خودت فشار نیاورده‌ای و به مرزهایت نزدیک نشده‌ای. 

و در آخر من پیشنهاد دادم که شناخت ضعف‌ها و کار کردن روی آن‌ها هم اهمیت دارد. مثلاً اگر من خوب مقاله نمی‌نویسم، بدانم که مشکل اینجاست که سطح انگلیسی‌ام قابل قبول نیست و این مشکل را حل کنم و تا سال‌های بعد به دنبال خودم نکشم. اگر ریاضی‌ام خوب نیست بروم آن را تقویت کنم. و خلاصه اینکه ضعف‌های خودم را بشناسم. شبیه وقتی که بعد از هایک ماهیچه‌ی زیر زانویم گرفته بود و فهمیدم باید طناب بزنم تا تقویتش کنم. در مورد زندگی‌ام هم باید بدانم کدام ماهیچه‌ها نیاز به تقویت دارند؛ برای اینکه بتوانم این مسیر را بدوم. 

+ من ADHD داشتم. نمی‌دانم هنوز هم دارم یا نه. چون تمرکز کردن به اندازه‌ی قبل برایم سخت نیست و تقریباً کل ساعت کاری روز گوشی‌ام روی حالت working mode است و بعضی روزها یادم می‌رود حتی چیزی به اسم گوشی دارم. ولی هنوز خلاقم و هنوز ذهنم توانایی جهش‌های بلند را دارد. 

و این باعث شده تازگی‌ها فکر کنم چقدر این اختلال در بزرگسالی موضوعیت دارد، و چقدرش روانشناسی زرد است که چند تحقیق هم پشتش را گرفته و بازارش گرم شده؟ 

 یعنی اینکه تمرکز کردن برای من نوعی سخت است درست، ولی خب چه؟ خیلی کارهای دیگر هم در زندگی سختند و بعد با تمرین راحت می‌شوند. چرا تمرکز کردن یک مهارت نباشد؟ 

آدم می‌تواند به جای یک مسئله هزار مسئله را حل کند.

بهش می‌گویم تو هم پرتلاش هستی. ببین در همین یک‌سال چقدر کار را به اتمام رسانده‌ای. می‌گوید تلاش کرده‌ام، ولی می‌توانستم بهتر از این هم باشم. می‌گوید آدم می‌تواند به جای یک مسئله هزار مسئله را حل کند. و من بیشتر وقت‌ها فقط در حال حل کردن مسائل پیش رویم هستم. 

نمی‌توانستم موافق نباشم. چون خودم هم دیروز به همین فکر کرده بودم. وقتی یک عکس از نوشتن ۶۰۰ کلمه برای پروپوزالم گرفتم، فکر کردم خب چی؟ این پیشرفت است، بله؛ ولی آیا این بهترین عملکرد تو بوده؟ آیا اگر ۲۶۰۰ کلمه نوشته بودی حس متفاوتی داشتی؟ بعد فکر کردم اگر امروز هزار کلمه بنویسم خوب است. نوشتم. ولی هنوز هم مرزهای "منطقه‌ی امن" خودم را به خوبی نمی‌شناسم. 

از وقتی در کانال تلگرام نمی‌نویسم هم یک چیزی را فهمیده‌ام. همینکه آدم می‌تواند در اینجور فضاها یک قدم کوچک را جشن بگیرد و اعلام کند. ولی در واقعیت در همان منطقه‌ی امنش بوده باشد. مثلاً من باور نمی‌کنم یک روزی برای سه ساعت درس خواندن عکس می‌گذاشتم و خیلی هم به خودم افتخار می‌کردم. یا برای صبح زود بیدار شدن. یا برای هزار قدم راه رفتن. حالا همه‌اش به نظرم زیادی کوچک و مسخره است. دیروز هم هزار کلمه و ۶۰۰ کلمه‌ام را استوری کردم‌. که یادم بماند و به خودم یادآوری کنم. که هر عددی می‌تواند یک دستاورد باشد، ولی هر دستاوردی نشانه‌ی پرتلاش بودن نیست. 

چند روز پیش داشتم بهش می‌گفتم که به نظرم to do list نوشتن و تلاش برای تیک زدن کارها هم یکی دیگر از آن کارهای بیهوده است. چون وقتی دائماً در حال کار کردنی وقت نداری به این چیزها فکر کنی و کارت را انجام می‌دهی و نیازی هم به انگیزه و لیست و ترکر و دفتر برنامه‌ریزی و این حرف‌ها نداری. و اتفاقاً فهمیده‌ام که برای من داشتن اینجور چیزها باعث کاهش کارآمد بودن هم هست. چون ته ته ته ته ذهنم فکر می‌کنم خب اگر امروز نشد یک جایی برای جبران هست. کارها یادم نمی‌رود و توی لیست هستند. ولی وقتی لیستی وجود ندارد کارهای امروز باید امروز تمام شوند. فردایی وجود ندارد. فردا هم کارهای خودش را دارد و جایی برای کش دادن امروز ندارد. 

دیشب ( یا در واقع شبی که هنوز جاریست) نتوانستم خوب بخوابم. مدام از خواب پریدم و دیگر ساعت ۴.۵ بود که تصمیم گرفتم بیدار شوم و دیگر چشم‌هایم را نبندم. بهش می‌گویم شاید یک استرسی در وجودم است که خودم ازش بی خبرم. می‌خندد و می‌گوید پس قرار است تا آخر عمرت بدخواب شوی.

حالا هم دیگر بهتر است بلند شوم و ادامه‌ی پروپوزال را بنویسم. به حرف او فکر کنم که می‌گوید بیشتر وقت‌ها در حال حل کردن مسائل پیش‌رویش است. سعی کنم سرم رل گاهی از ظرف روبرویم بیرون بیاورم و مسائل جدید را ببینم و بیافرینم. و امروز تا آنجا بنویسم که مرزهای comfort zone خودم را بشناسم. نه هزار و دو هزار کلمه و nهزار کلمه. رسیدن شبیه عدد نیست. رسیدن آنجایی است که نشانه‌های جدید ببینم. و بتوانم بگویم "نمی‌دانی چه موقع آنجایی تا وقتی که آنجا باشی". 

فهمیده‌ام این روزها به "سکوت" نیاز دارم

فهمیده‌ام این روزها به "سکوت" نیاز دارم.

 امروز احساس اضطراب داشتم و نمی‌توانستم بفهمم چرا. چون هراندازه کارها زیاد باشند زندگی‌ام آنقدرها هم اضطراب‌آور نیست؛ و بهرحال کارها کند یا سریع در حال جلورفتن‌اند. 

بعد متوجه شدم این روزها دائماً مژک‌های گوشم در حال تکان خوردن بوده‌اند. در مسیر یوتیوب یا کتاب صوتی گوش می‌دهم. دانشگاه که غلغله‌ است و کار پشت کار. دوباره هنزفری در مسیر. تا می‌رسم خانه شروع می‌کنم به فعالیت‌های شخصی، چون حدود سه الی چهارساعت بیشتر وقت ندارم برای همه‌ی کارها، و این تنها زمانی در روز است که برای خودم دارم. که بیشترش مشغول زبان خواندنم. بعد دوباره قبل از خواب کتاب صوتی را روشن می‌کنم و روی تایمر می گذارم، و خیلی زود خوابم می‌برد. بدون اینکه لحظه‌ای ذهن و بدنم در سکون به سر برده باشند. 

امروز دیگر نیم‌ساعتی را گفتم حداقل برای سکوت باید کنار بگذارم. و برخلاف میل مغزم، هیچ چیزی که صدایی از آن بیرون بیاید، یا ورودی ذهنم را فعال کند را روشن نکردم. 

صدای غل‌غل آب کته روی گاز می‌آید. صدای یک پرنده از پنجره. صدای سوت قطار می‌آید. گاهی رد شدن ماشین‌ها. و غیر از این‌ها سکوت. بهترم. اضطرابم فروکش کرده است. 

داستان آدم‌هایی که در کنفرانس شناختم

سم: 

ما توی دو تا اقامتگاه مختلف تقسیم شده بودیم برای خوابیدن. که خب مثلاً حدود یک ربع رانندگی بینشون فاصله بود. یه نفر تو اون یکی اقامتگاه گفته بود هرکی میاد صبح قبل کنفرانس بریم بدویم. بعدش یکی هم از این اقامتگاه پیام گذاشت که اگه کسی میاد من هم میتونم برا بچه های اینور هماهنگ کنم بریم بدویم صبح. دیگه من در جوابش گفتم من نمیتونم ۵ کیلومتر بدوم، ولی ۲.۵ کیلومترو میام اگه اوکیه. و اون گفت خوبه و درست همون صبحی که ساعت ۹:۱۰ش ارائه داشتم رفتیم با هم دویدیم. دیگه کس دیگه‌ای هم نیومد. اسمش Sam بود. یکم که دویدیم بهش گفتم تو سرعت خیلی خوبی توی دویدن داری، من سریعتر از تو می‌دوم و بعدش هی مجبورم وسطش استراحت کنم. بعدش فهمیدم اون یه دونده‌ی واقعیه و بهم گفت همین دو ماه پیش یه ماراتن ۵۵ مایلی رو دویده. در مورد دویدن و مشکلاتش حرف زدیم. گفتم من IT باندم درد گرفته و مجبور شدم چند روز ندوم. گفت اونکه من یه ۱۱ سالی هست دارم باهاش زندگی می‌کنم :)) بعدش فهمیدم پس خیلی هم مشکل حساسی نیست. گفتم من آخر مسیر معمولاً احساس می‌کنم می‌خوام بالا بیارم. گفت بیش از اندازه به خودت فشار نیار. کم کم راه میفتی. بهش گفتم که سخنرانی دارم همین صبح و اومد نشست تو ارائه م :) بعدش دیگه زیاد فرصت نشد همدیگه رو ببینیم. ولی یکی از اهدافم اینه که دفعه بعد که کنفرانس بریم و همو ببینیم بتونم باهاش پنج کیلومتر بدون وقفه بدوم. 

استیون:

یکی از قسمت‌های کنفرانس ‌جلسه‌ی گروهی کوچیک بود. هرکسی با کسایی که توی زیرمجموعه‌ی خودش کار می‌کردن. من و اندرو از لب ما بودیم، استیون از یکی از شرکتای داروسازی و دویی از یه لب دیگه. دو نفری که استاد بودن هم نیومدن در کمال تعجب :)) البته فکر کنم پیدا نکرده بودن یا متوجه نشده بودن همچین چیزی هست. نمیدونم. ولی با استیون خیلی حرف زدیم. گفت راستش ما هم داریم دقیقاً کار شما رو می‌کنیم و دوست داشتم بتونم کمکتون کنم، ولی نمیتونم. فقط همنقدر میتونم بگم که توی مسیر درستی هستید. بهش گفتم اشکال نداره، تا وقتی شما بتونید مشکلات واقعی رو حل کنید و ما بتونیم مقاله چاپ کنیم همه چی خوبه. فقط قول بدید دیتاهاتونو قبل از ما چاپ نکنید. خندید گفت مطمئن باش هیچ دیتایی رو بیرون نمیدیم :))) 

توی ارائه هم ازم یه سوال پرسیده بود و من کاملاً متوجه منظورش نشده بودم. بعد ولی نمیدونستم کی این سوالو پرسیده که برم دوباره ازش بپرسم دقیقاً چطوری میتونم اینکارو کنم. اندرو گفت من میدونم کی پرسیده. ولی اسمشو نمیدونم. هر وقت ببینمش بهت نشونش میدم. وقتی استیون اومد گفت این همونه که ازت اون سوالو پرسید. دیگه دوباره ازش پرسیدم و بیشتر توضیح داد و متوجه شدم. من از اون مرحله عبور کرده‌م ولی میخوام دوباره با اون روش هم جلو برم. 

در مورد کارش و گروهشون یکم گفت و من در این نقطه از زندگیم فهمیدم که بین آکادمی و استارتاپ و توسعه‌ی نرم‌افزار و بیگ فارما (شرکت‌های داروسازی بزرگ)، قطعاً‌ جای مناسب برام بیگ فارماست. تو ایران که بودیم معمولاً حرف این بود که دانشگاه به مسائل خیلی پیشرفته می‌پردازه که برا صنعت مهم نیست و کار دانشگاه طولانیه در حالی که صنعت جواب‌های سریع نیاز داره. اینجا ولی فهمیدم که کاملاً برعکسه. یعنی صنعت در یک سطحی کار میکنه که دانشگاه هیچ وقت بهش نمیرسه. و صنعت مسائل پیشرفته تری داره، ولی چون اطلاعاتش رو بیرون نمیده دانشمندا همچنان دنبال یه سوال‌هایی هستند که صنعت خیلی وقته به جوابشون رسیده. البته همیشه همیشه هم اینجوری نیست و یه جاهایی هم دانشگاه واقعا تونسته به صنعت کمک کنه. ولی عقبتر نیستن. نمیدونم دوست دارم تو شرکت اونا کار کنم یا نه. ولی خب اگر هم همکار بشیم برام باعث خوشحالیه :) هنوز پنج شیش سالی فرصت دارم که به این چیزا فکر کنم. 

ساموئل:

تو راه برگشت تو ردیف کناریمون نشسته بود. همه با هم حرف می‌زدیم از چیزای مختلف. اصالت فیلیپینی-ژاپنی-تایوانی-چینی داشت ولی بزرگ‌شده‌ی انگلیس بود. یه دوربین تو گردنش بود. بهش گفتم عکاسی تفریحی می‌کنی یا حرفه‌ای؟ گفت عکاسی تفریحی ولی فیلمبرداری حرفه‌ای. بعد دوربینش رو نشونم داد و در مورد قسمتای مختلفش برام توضیح داد. به سوالاتم با دقت جواب می داد و بهم گفت دوربین سونی رو خریده چون هم برای فیلمبرداری خوبه و هم برای عکاسی و راحت میشه بین دو تا حالت رفت و آمد کرد. بهم گفت که دوربینای عکاسی چه تفاوتایی دارن که دوربین گوشی نمیتونه اون چیزها رو پوشش بده. البته گفت که بیشتر وقتا فقط عکس گرفتن مهمه. اینکه خیلی زیاد عکس بگیری بزرگترین تمرینه. ولی گفت اگه عکاسی دوست دارم بهتره یه دوربین بخرم. از یه جایی به بعد دیگه دوربین گوشی جواب نمیده. بهش گفتم عکاسی ماکرو و عکاسی منظره رو دوست دارم، و بیشتر مشکلم توی ماکروئه. دوربین گوشی نمیتونه خیلی فواصل نزدیک رو فوکس کنه. در مورد لنزش بهم توضیح داد و گفت که بهتره چه لنزی بخرم. گفتم اول از همه باید پول جمع کنم و خندیدیم :)) گفت تا حالا با دوربین DSLR عکس گرفته م؟ و بهش گفتم که نه فقط با گوشیم عکس می‌گیرم. بهم دوربینشو داد و گفت اگه دوست دارم میتونم امتحانش کنم. منم چند تا عکس باهاش گرفتم. عکسا رو هم برام فرستاد. از همدیگه هم عکس گرفتیم و اونا رو هم برام فرستاد. سالای آخرش بود و نمیدونم کنفرانس بعدی رو میاد یا نه. ولی شاید تا سال بعد یه دوربین خریده باشم :) 

زر:

بعد از قسمت پوسترها، open bar بود تا ساعت ۱۲ شب. دیگه حالا منکه چیزی نمی‌نوشم :)) ولی خب اصلش همون حرف زدن با آدما و آشنا شدن باهاشون بود و خیلیای دیگه هم الکل نمی‌خوردن فقط همون دور و بر بودن. من داشتم با بچه‌های خودمون صحبت می‌کردم و برخلاف اینکه کارلی هشدار داده بود بیاین در مورد علم حرف نزنیم، باز هم همه‌ی صحبتا به علم ختم می‌شد :)) بعد دیدم همون خانم پاکستانی که توی اتوبوس باهاش آشنا شده بود اومد و یه خانمی همراهش بود و گفت که فلانی میخواسته بهت سلام کنه. دیگه من نمیدونستم کیه بعد خودش گفت که اول اون خانمو دیده که روسری سرشه ازش پرسیده ایرانیه؟ گفته نه، ولی یه ایرانی میشناسم و بعد اومده منو نشونش داده. یه خانم خیلی مهربون میانسال بود که دستیار یکی از آزمایشگاهای خیلی بزرگ بود. اولش انگلیسی حرف زدیم ولی وقتی دیدم دیگه فقط خودمون دو نفریم تو مکالمه دیگه فارسی حرف زدیم. گفت خیلی از ایرانیا به لب پیام میدن برای جذب شدن ولی بخاطر ویزا ما نمیتونیم ریسک کنیم. گفت ویزا گرفتن برای تو چطوری بوده؟ براش توضیح دادم و گفتم سخته ولی نشدنی نیست. گفتم باید ولی یه زمان شیش ماهه در نظر بگیرید براشون و از شیش ماه قبل اون فرم پذیرش رو براشون بفرستید. دیگه گفت که اگه کمکی نیاز داشتم بهش بگم و به استادمم سلام برسونم :) دیدن یه ایرانی که توی جایگاه خوبیه باعث خوشحالیم شد :) 

+ ارائه م خوب بود و صدام نلرزید موقع حرف زدن. ولی چندتا نکته برای ارائه‌های بعدی می‌نویسم:

۱. وقتی مدیر پنل تو رو معرفی می‌کنه، بعدش که میکروفون میفته دست تو از معرفی خوبش تشکر کن و دوباره خودت رو معرفی نکن. 

۲. وقتی ازت سوال می‌پرسن بهشون بگو که سوالشون جالبه، سوال خیلی خوبی کردن، و یه کامنت در مورد سوال بده قبل از اینکه جوابشون رو بدی. و اگه لازم بود از سوالشون یا از کامنتشون تشکر هم بکن. یا اگه نمیدونستی بگو که اینو در نظر میگیری برای آینده، یا بگو بعداً میتونیم در موردش با هم بیشتر صحبت کنیم. 

۳. به بقیه‌ی سخنران‌های پنل با دقت بیش از حد معمول گوش بده و سعی کن وقتی داری در مورد ارائه خودت میگی به کار اونا هم اشاره کنی. مثلاً‌ بگی «درست مثل چیزی که آقای/خانم فلانی توضیح دادن». 

لب کلام اینکه با ادب باش، بقیه رو هم ببین و بهشون توجه کن و بهشون نشون بده که بهشون توجه می‌کنی. 

++ در زمان تعیین کننده‌ای به سر می‌برم و مهمه که کارها نه تنها انجام بشن، بلکه خیلی با سرعت انجام بشن. نمی‌خوام بگم این آخرین پست وبلاگمه، چون بعیده که اینجوری باشه و بعیده که من ننویسم. ولی خب احتمالاً‌ خیلی کمتر بنویسم. امیدوارم دفعه‌ی بعدی که می‌نویسم خبرهای خوب داشته باشم بازم و بیام بگم وقتمو صرف کارهای خیلی مهم کرده بودم :) 

کنفرانس (شب قبل از ارائه)

امروز موقع سوار شدن به اتوبوس اتفاقی همراه یه خانم محجبه شدم. اول اون خودشو معرفی کرد. گفت من فلانی هستم. منم گفتم منم نورا هستم و بعد دیگه گفت کدوم لب هستی؟ گفتم لب فلانی اگه بشناسیدش. گفت آره میشناسمش. بعد من گفتم شما کدوم لب هستین؟ گفت من لب خودمو دارم :))) گفتم انتظار اینو نداشتم :)) دیگه خلاصه اینا همه در حین سوار شدن بود و رفتیم نشستیم یه جا کلی حرف زدیم. 

در مورد چیزهای ساده حرف زدیم ولی خیلی دوستش داشتم. مهارت گوش‌دادن خیلی خوبی داشت، از خودش جلو یا عقب نمیفتاد؛ یعنی نه سعی می‌کرد هی فروتنی کنه، و نه سعی می‌کرد خودشو بزرگ جلوه بده. در مورد این حرف زدیم که خواب کافی چه تاثیری داره تو کار آدم. گفت دو تا از اعضای لبمون می‌خواسته‌ن بیان ولی کرونا گرفته‌ن. و در مورد کرونا یکم صحبت کردیم. در مورد کارش گفت. در مورد تجربه‌ی هیئت‌علمی جدید بودن و دانشجوی لب نوپا بودن صحبت کردیم. بعد از خانواده‌ش گفت. گفت به خواهرش توصیه می‌کنه که دکترا بخونه و دلایلشو گفت. گفت البته به خودش اینا رو نگفته‌م. منم گفتم خب شاید بعضی وقتا خوب باشه مستقیم هم بگیم حرفامونو، هرچند میدونم ساده نیست. ولی وقتی مستقیم نمیگیم، شاید اون کسی که تو جایگاه ما نیست فکر کنه بهش افتخار نمی‌کنی و بخاطر این ازش داری میخوای مثلاً دکترا بخونه. و خلاصه حرفای زیادی در مورد دغدغه‌های کوچیک و مهم زدیم. 

امروز هم یه سخنرانی داشت و منم رفتم نشستم گوش دادم. و امیدوارم با هم در ارتباط بمونیم. بعد از خود استادم از معدود آدمایی بود که حس کردم میتونیم زمان نامحدودی با هم صحبت کنیم و صحبت کردنمون معنی‌دار باشه. 

الان توی همون کنفرانس هستیم و امروز روز دومش بود. منتهی روز اول توی شهر بود، الان توی یه اقامتگاه هستیم که حدود دو ساعتی با شهر فاصله داره. منم براش از پروژه‌م گفتم و گفتم فردا صبح منم ارائه دارم. 

امیدوارم آدمایی که دوست دارم باشن بتونن ارائه‌مو شرکت کنن. یه آقای دیگه هم بود که ‌اونم تقریباً همین ماجرا شد. خودشو معرفی کرد و بعد من گفتم کدوم لب هستین؟ گفت من خودم لب دارم :))) ولی خب اونم هنوز تازه تأسیس بود آزمایشگاهش. اونم دوست دارم بیاد، چون کارش یکم شبیه ماست. 

خیلی هیجان زده‌ام و امیدوارم بتونم هیجانمو کنترل کنم و توی زمان تعیین شده ارائه‌م رو تموم کنم. کارلی می‌گه بعد از اینکه ارائه بدی خیلی شناخته‌شده می‌شی و همه میان باهات حرف می‌زنن. امیدوارم این زمان برای من زمان درستی باشه. و انشالله که هست. 

در مورد همه چیز اینجا هیجان زده‌ام. من در مقایسه با بعضیا کارم خیلی کوچیکه؛ یعنی هنوز در مراحل خیلی ابتداییشه. ولی خب الان اون حس مقایسه کردنو کمتر دارم. فکر می‌کنم آدما اینجا نیستن که تو رو بسنجن، می‌خوان فقط با تو آشنا بشن، و قراره به همدیگه کمک کنیم. همین الانم کلی ایده‌ی جدید دارم برا کارم و باید یادداشت کنم که فراموش نکنم. 

امروز صبح یه خرگوش پشت پنجره دیدم. بعدش رفتم دویدم و برگشتم آماده شدیم رفتیم صبحانه. کارلی گفت فردا برا دویدن بیدارش کنم که با هم بدویم. اینجا که اومدیم یه آهو از نزدیک دیدم. منظورم خیلی خیلی نزدیکه‌. کاملاً احساس امنیت می‌کرد و من حالا نرفتم زیاد نزدیک شم که استرس بهش دست بده یه وقت، ولی شاید اگه حتی بهش دست می‌زدم هم راحت می‌بود. 

یه خرس هم بچه‌ها دیده بودن اونطرف رودخونه، ولی من ندیدم. امیدوارم فردا ببینمش. البته این یکی رو از دور :)) 

توی مسیر همیشه استرس دارم. چه هواپیما چه اتوبوس چه قطار. تو هواپیما بیشتر. ولی خب شاید این سفرها یه تمرین هم باشه برای اینکه استرسمو کنترل کنم. از صدای هواپیما گاهی می‌ترسم وقتی از بالا سرمون رد میشه. ولی تو شهر چون دیگه تقریباً هر ده دقه یکی رد میشد عادت کردم به صداش. 

خیلی خوشحالم. ولی حس می‌کنم مسیر سختی رو هم اومده‌م. یعنی، بعضی سختیا هست که آدم بهش فکر نمی‌کنه. مثلاً دیشب یکم گریه کردم چون حس می‌کردم جزو اقلیت اینجام و کسی دوست نداره باهام صحبت کنه. و احساس بدی داشتم. امروز همین خانوم با حجابو دیدم که بهم گفت خوشحاله می‌بینه یکی دیگه هم تو کامیونیتی حجاب داره. گفتم فکر کنم از لحاظ آماری نسبت اشتباهی نباشه. گفت نمیدونم. و خب منم نمیدونم. ولی احساس بهتری دارم. که می‌بینم این تنوع وجود داره تو جمع و احساس تنهایی نمی‌کنم. 

یه دلیل دیگه‌ی حس بدمم این بود که کارلی گفت ارش خواسته‌ن ارائه بده چون به اندازه کافی سخنران خانم نداشته‌ن. و خب شنیدنش هم خوبه، از ابنکه میدونی دارن فعالانه برای فرصت‌های برابر تلاش می‌کنن. و یکمم آدم فکر می‌کنه یعنی من در نوع خودم، فارغ از جنسیت و گرایش و ظاهرم؛ به اندازه کافی خوب نیستم؟ 

ولی بیشتر بهش فکر کردم و هم اینکه خب به من همچین چیزی نگفتن. ولی اگر هم دلیل اینکه یه سخنرانی دارم این باشه، بازم ناراحت نیستم. چون من کارمو خوب انجام داده‌م و حرفی برای گفتن دارم. و هم اینکه من واقعا یکی از همون گروه‌های underrepresented هستم. وقتی خودمو با بعضیا مقایسه می‌کنم که از من جلوترن، می‌بینم من یک پنجاهم فرصتای اونا رو شاید داشتم. و هنوز هم حتی تو موقعیت برابری نیستیم. بنابراین ناراحت نمیشم از اینکه بهم فرصت داده بشه. فقط باید بدونم که قرار نیست از این فرصت سواستفاده کنم و قراره این فرصت برابر رو واقعاً تبدیل به یک سطح برابر کنم. 

حرف تو مغزم زیاده. ولی باید بخوابم. و انشالله که هرچی خیره برامون پیش بیاد. 

اینم یه عکس از تگ کنفرانسم:

دریافت

Life is a sprint

حس می‌کنم کافی نیستم. نمی‌دانم وقتی صبح خیلی خیلی خوابم می‌آید بهتر است بخوابم یا بیدار شوم و هرطور شده مغزم را بیدار نگهدارم. 

این هفته با یک مفهوم جدید آشنا شدم. یک پادکست گوش می‌دادم که می‌گفت قبلاً همه می‌گفتند زندگی ماراتن است و این فلسفه خیلی جای خودش را باز کرده بود و حالا هم از همه می‌شنویم. ولی تحقیقات ما نشان داده برای بازدهی بالا، این دیدگاه درست نیست. زندگی دوی ماراتن نیست، دوی سرعت است. 

وقتی فکر می‌کنی زندگی دوی ماراتن است خیال می‌کنی همیشه وقت داری برای همه چیز، یک زمان بی‌نهایت روبروی خودت می‌بینی. و دوم اینکه خیال می‌کنی حتی وقتی خسته‌ای باید به دویدن ادامه بدهی، گرچه آهسته‌تر. و می‌گفت این درست نیست. و اگر به زندگی به چشم دوی سرعت نگاه کنی نتایج بهتری خواهی گرفت.

دوی سرعت یعنی در یک بازه‌ی زمانی کوتاه باید به یک سری نتیجه برسی، و آن زمان بی‌انتها را نداری. و اینکه می‌دانی در پایان این مرحله یک استراحت واقعی در انتظارت است. استراحتی که به تو برای دوره‌های بعدی انرژی خواهد داد. 

حرفش به دلم نشست و برای خودم یک بازه‌ی دو ماهه مشخص کردم برای دویدن. نه فقط دویدن در تمام روز، بلکه دویدن به معنای واقعی خود هم. این هفته هر روز صبح از خانه تا دانشگاه را دویدم. مسیر ۲.۵ کیلومتری. با کیف روی دوش. طی راه گاهی فکر کردم که دانشگاه آتش گرفته و من پشتم یک کپسول آتش‌نشانی دارم که باید خیلی سریع به مقصد برسانم. گاهی هم یاد گرفتم که فقط از سایه‌ی یک درخت تا سایه‌ی درخت بعدی بدوم، و زیاد هم به آتش‌سوزی در دانشگاه فکر نکنم. 

ولی هرچه می‌دوم باز هم کارهایی که می‌خواهم انجام بدهم تمام نمی‌شود. احساس می‌کنم کندم. برای خودم تایمر می‌گذارم که یک سری کارها را سرعتی انجام دهم، نه با خیال آسوده. چون زندگی دوی سرعت است. ولی باز هم نمی‌شود. یا هنوز من بی‌دست و پا هستم و باید سریعتر شوم. 

این هفته کتاب حمیدرضا صدر در مورد بیماری‌اش تا مرگش را خواندم. در آن آخر که دیگر مرگ را می‌پذیرد، تصمیم می‌گیرد اعضایش را برای تحقیقات علمی اهدا کند. و آنجا می‌نویسد که بالاخره در برابر بیماری احساس قدرت می‌کند. زندگی واقعاً کوتاه است. و نمی‌دانم چطور می‌شود قدرتمندانه مرگ را پذیرفت. دوست دارم زیاد زندگی کنم. چون هنوز خیلی کارها برای انجام دادن، و خیلی چیزها برای یاد گرفتن دارم. دوست دارم قدرتمندانه زندگی کنم. 

+ هفته‌ی بعد کنفرانس داریم و من هم آنجا ارائه دارم. مخلوطی است از استرس و هیجان و کارهای زیاد. ولی در آن پنلی که من ارائه دارم دو نفر دیگری که ارائه می‌دهند هر دو خودشان استاد دانشگاه هستند. هدیه بهمان گفته بود که این کنفرانس ادم‌های زیادی می‌آیند و نباید خودمان را با بقیه مقایسه کنیم. ولی من حتی موقعی که داشت این حرف را می‌زد هم توی ذهنم می‌گفتم باید بتوانم قابل قیاس باشم. البته خیلی هم نگران نیستم، بیشترش همان هیجان و چالش است. 

+ در پست قبلی از "نشانه‌های جدید" گفته بودم. حالا هم یک جایی از پایم درد می‌کند که نمی‌دانم چیست (پشت زانو و کمی بالاتر از زانو) و سرچ کردم و انگار بهش می‌گویند باند ایلیوتیبیال یا IT band. حالا چون گفته بودند بهبودش زمانبر است، فعلاً نمی‌دوم تا خوب شود و این مدت ورزش‌هایی برای قوی‌تر کردنش هم انجام می‌دهم. بله خلاصه این همان نشانه بود و خوشحال شدم که نشان داد از منطقه‌ی امنم بیرون آمده‌ام. ضمن اینکه در هایک عضله‌ی پایم که بهش calf می‌گویند هم درد گرفته بود (پشت پا، قسمت پایین زانو)؛ برای ان هم گفته بودند باید طناب بزنی تا قوی شود. طناب می‌زنم و دیگر در این دویدن‌ها اصلاً نگرفت. امیدوارم مشکل IT هم درست شود. 

+ پادکست how to be awesome at your job، قسمت peak performance 

++ کتاب "از قیطریه تا اورنج کانتی" 

نمی‌توانی بفهمی چه موقع آنجایی، تا وقتی که آنجا باشی

You won't know you're there until you're there

این بار که رفتیم هایک انگشت شست پایم تا چند روز درد می‌کرد و مثلاً موقع بلند شدن از زمین که انگشت کمی خم می‌شود حس می‌کردم الان است که ناخن از انگشت جدا شود. سعی کردم زیاد بیرون نروم اما نمی‌شد. یکشنبه دوباره برای استادیوم رفتن مسیر را پیاده رفتیم و برگشتیم و آن شب حتی وقتی انگشتم خم نمی‌شد هم درد داشت. دوشنبه جایی نرفتم ولی سه‌شنبه باید می‌رفتم دانشگاه. آن یکی کفش‌هایم که برایم اندازه‌تر است را پوشیدم و رفتم و اولش راه رفتن کمی درد داشت ولی بعد شاید کلاً یادم رفت و دیگر چیزی هم حس نکردم. چهارشنبه هم به همین صورت گذشت و دیروز تازه متوجه شدم که کلاً نصف انگشتم کبود شده؛ ولی خب دیگر درد نداشت. 

هنوز ذهنم درگیر آن مسئله‌ی "نشانه‌های جدی بودن" بود. و وقتی دیدم انگشتم کبود شده خنده‌ام گرفت. این نشان می‌داد هایک‌های قبلی همه شوخی بوده است. و به خودم گفتم پس این باید نشانه‌ی من باشد. که بدانم تا وقتی انگشتم کبود نشده آن پیاده‌روی جدی و خارج از محدوده‌ی امن نبوده. و البته حد جدی بودن هم متفاوت است. تابستان گذشته درست همین اتفاق برای انگشت آن یکی پایم افتاد، ولی برای مقدار پیاده‌روی بسیار کمتر و ساده‌تر. و کلی هم ترسیده بودم که چه مشکلی پیش می‌آید و تا یک ماه شاید دوباره پیاده‌روی نکردم. 

ولی نکته اینجا بود که تا وقتی به آن نقطه نمی‌رسیدم نمی‌توانستم صرفاً با فکر کردن بفهمم نشانه‌اش چیست. 

فکر می‌کنم برای بقیه‌ی موارد هم همینطور باشد. نمی‌شود بنشینم فکر کنم برای من نشانه‌های "خارج از راحتی" بودن چه چیزی است. باید خودم را به مرزها بکشانم، تا جایی که اتفاقات جدید بیفتد، و نشانه‌هایی ببینم که قبلاً ندیده‌ام، و چه از نظر جسمی و چه از نظر روحی به چالش کشیده شوم؛ آن موقع نشانه‌هایم را پیدا خواهم کرد. 

لب کلام اینکه: نمی‌توانی بفهمی چه موقع آنجایی، تا وقتی که آنجا باشی. 

ثبات داشتن در وبلاگ‌نویسی

خب در مورد پست قبل. رفتم خودمو چای مخاطب گذاشتم. و در واقع یادم اومد که من خودمم یک "مخاطب" هستم، منتهی مخاطب سایر وبلاگ‌ها. بعد نشستم به تک‌تک وبلاگ‌هایی که دنبال می‌کنم و دوستشون دارم فکر کردم. و به نظرم اومد که مهم‌ترین چیز ثبات داشتنه. یعنی مثلاً "بنفش آبی کبود" هرروز می‌نویسه و منم هرروز وبلاگشو می‌خونم. و قبل از اینکه وبلاگشو باز کنم میدونم با یه نوشته‌ی نهایتا پنج‌شش خطی مواجه خواهم بود، و سبک نوشتنش رو هم میشناسم. یا مثلاً الهه شاید ماهی یکی دو تا پست بذاره، بعضی‌ وقتا هم شده که پشت سر هم پست بذاره؛ ولی بازم میدونم یه متن حدوداً سه پاراگرافیه، در مورد زندگیش، آمیخته به کمی احساسات، و اتفاقاتی که منو به فکر فرو می‌بره. و به طور کلی سبک خودشو داره و بازم برام آشناست. یا نورا که متنش همیشه طولانیه، و همراه با جزئیات و توصیفات زیاد. و البته که زیبا. و میتونم همینجور به تک تک وبلاگ‌ها با سبک‌ها و حجم‌کارهای مختلف فکر کنم؛ ولی نکته‌ی مشترک همه‌شون همون ثباته. همینکه می‌دونی وقتی باز می‌کنی با احتمال زیادی چه چیزی در انتظارته. 

من به این اندازه ثبات نداره نوشتنم. و هنوز نمیدونم راهش چیه برام. باز حالا برم بهش فکر کنم.

جدیت، قوی‌بودن، و همدلی شناختی

توانایی این را دارم که هر شب بنویسم. ولو جمله‌ای کوتاه. با اینحال پررنگ برای آن روز. ولی حس این را دارم که باید صبر کنم تا جملات در ذهنم انسجام بیشتری بگیرند، و دچار زیاده‌گویی نشوم. هنوز هم نمی‌دانم راه درست چیست. 

این روزها داریم به این مسئله فکر میکنیم که "چه چیزی نشان دهنده‌ی جدیت است؟". او می‌گوید جدیتش را همیشه با غم نشان می‌دهد. طوری که اگر غصه‌دار نباشد به خودش شک می‌کند که آیا مسئله برایش جدی بوده یا نه. و داریم فکر می‌کنیم اگر آدمی بخواهد غم را کنار بگذارد، چطور می‌تواند به خودش ثابت کند که جدیت داشته است؟ و "تفاوت قوی‌بودن و بی‌خیال بودن چیست؟"

من فعلاً چند فرضیه‌ی خام دارم.

 اولی‌اش تلاش کردن، یعنی می‌گویم ببین دست‌هایت چه می‌کنند، پاهایت کجا می‌روند. این‌ها می‌تواند جدیت باشد. نه آن احساسی که بروز می‌دهی. ولی این فرضیه همیشه جواب نمی‌دهد. مثلاً کسی که عزیزی را از دست داده، برایش چه کاری می‌تواند انجام دهد؟ 

فرضیه‌ی بعدی‌ام "جدایی شدت غم از مدت غم" است. یعنی ممکن است غم نشانه‌ی درستی برای جدیت باشد، و هرچه هم شدیدتر باشد به جدی‌تر بودنش ارتباط داشته باشد؛ ولی آیا هر غم شدیدی طولانی است؟ یا انسان قوی می‌تواند بعد از مدت کوتاهی حتی از یک غم شدید رهایی پیدا کند؟ 

فعلاً همین دو تا. و دارم به این فکر می‌کنم که من کجاها جدی بوده‌ام؟ کجاها قوی بوده‌ام؟ کجاها غمگین بوده‌ام؟ و هر کدام چگونه بوده است؟ 

امروز یک سخنرانی در مورد cognitive empathy در دانشکده بود. همدلی شناختی. همدلی سه نوع مختلف دارد: احساسی، شناختی و رئوفانه. در نوع احساسی آدم قادر است احساس طرف مقابل را کاملاً در خودش حس کند. در نوع رئوفانه علاوه بر درک احساس، فرد به کمک‌کردن برمی‌آید. و در نوع شناختی، می‌توان درک کرد که طرف مقابل به چه چیزی فکر می‌کند. که این نوع دیگر فقط در غصه‌ها به کار نمی‌آید؛ در تمام بطن زندگی می‌تواند جاری شود.

در مورد وبلاگ نوشتن، و چگونه نوشتن، و چه اندازه نوشتن؛ اگر بخواهم ساده فکر کنم این است که بیایم بپرسم "شما چه فکر می‌کنید؟"؛ ولی اگر بخواهم همدلی شناختی داشته باشم، باید خودم را جای تک تک شما بگذارم، شمایی که از "آخرین وبلاگ‌های به روز شده" آمده‌ای، شمایی که "یک ستاره‌ات روشن شده"، و شمایی که از "فیدخوان می‌آیی"، و شمایی که هر بار آدرس وبلاگ را وارد می‌کنی تا ببینی وبلاگ به‌روز شده یا نه. و البته به شکل‌های مختلف دیگری هم می‌شود دسته‌بندی کرد. 

بله خلاصه. بروم به همه‌ی این چیزها فکر کنم.